امروزه سوال و یا گاهی محل اختلاف دوستداران امام این است که وظیفه ما پس از ربودن امام صدر چیست؟
عده ای عمل گرا هستند و عده ای اندیشه محور ، در میان این دو دیدگاه که یکی معتقد به تلاش برای آزادی امام صدر است و همه چیز را قبل از آن بیهوده میبیند و دیگری که تلاش در حیطه آزادی را خارج از توان خود میداند و فقط به تبلیغ اندیشه های امام اکتفا میکند و آن را رسالت خود میداند شاید نظری میان این دو هم وجود داشته باشد.
به نظر نویسنده پیگیری سرنوشت امام موسی صدر در روزمرگی سیاست مردان ایران و لبنان ، در کشاکش معادلات نوین جهانی و علی الخصوص تحولات و التهابات منطقه خاور میانه و مشکلات زندگی روزمره مردم گم شده است ، احتمالا پرداختن به آن در اولویت اول یا حتی دهم سیاستمداران هم نباشد. این گمگشده در میان جنگ و کشتار و مشکلات معیشتی و مشکلات زندگی کردن ، برای مردم هم پیدا میشود. مردمی که شاید از هر صد نفر آن ها، در حالت خوشبینانه ، در ایران ۳ نفر نام امام موسی صدر را شنیده اند و در میان آن ها هم دونفرشان فقط نام امام را شنیده اند و نمیدانند که ایشان ایرانی هستند. این بدان معناست که این افرد حتی یک زندگی نامه معتبر از امام را هم نشنیده یا نخوانده اند.
مسلم است که دولتمردانهمچین مردمی پیگیری سرنوشت امام را در اولویت قرار نمیدهند.
در این وضعیت شاید یکی از بهترین راه های پیگیری سرنوشت که البته زمان بر و کمی طولانی مدت است آشنا کردن مردم با زندگی و اندیشه ها و اعمال امام صدر است تا مردمی که حالا با امام آشنا شده اند و دغدغه پیگیری سرنوشت امام را دارند خود این خواسته را از دولت مطبوعشان مطالبه کنند.
به شخصه احساس میکنم نمیشود امام صدر را شناخت و پیگیر سرنوشت او نشد، حتی دیده ام افرادی را که امام را در حد همان اسم واطلاعات غلط میشناسند اما سرنوشت امام صدر برایشان جای سوال بوده است و این کنجکاوی کلید ماجرا است.
پس پاسخ سومی هم به سوال(پس از ناپدید سازی اجباری امام چه باید کنیم ؟) هست و آن استفاده از تبلیغ افکار و اعمال امام صدر در راستای آزادی ایشان است.
به نظر نویسنده اولین اولویت دوستداران امام صدر باید مسلح کردن خود به اندیشه های امام صدر وشناخت هرچه بیشتر ایشان باشد و در مرحله دوم نشر افکار ایشان در میان افراد مختلف جامعه ، کمک به شناساندن هرچه بیشتر امام و افکارشان و پیمودن مسیر آرمان های ایشان، که در طول آرمان های اهل بیت عصمت و طهارت علیهما سلام است ، را در دستور کار خود قرار دهند.
شاید تمام این حرف ها در نگاه کسی که امام را نمیشناسد و دل در گرو آرمان های انسانی و اسلامی ندارد بیهوده و نا کار آمد بیاید و شاید افرادی این مسیر را راهی درست ندادند ، اما نگاه به نتیجه ی کار هایی که در گذشته انجام شده و مسیری که دوستداران امام در سالیان گذشته پیموده اند نشان داده نه نامه های عریض و طویل نخبگان و نه فریاد ها و تلاش های خانواده تا به امروز ، مثمر به ثمر نبوده اند و چاره ای جز مطالبه عمومی باقی نمانده است.
به امید روزی که بدانیم باید از نخبگان جهان تشییع محافظت و نگهداری نمود و ممکن است روزی این ظلم بر هر کدام از ما روا داشته شود.
و به امید دیدن برق چشمانش...
